Van 9 tot en met 15 oktober is het Baby Loss Awareness Week. In deze week wordt wereldwijd stilgestaan bij baby’s die tijdens de zwangerschap of kort na de geboorte zijn overleden. Ook in ons ziekenhuis maken ouders dit mee. Eén van hen is Bette. Ze vertelt haar verhaal over het verlies van haar zoon Moritz, die stil werd geboren toen zij 29 weken zwanger was.
“Ik had een zorgeloze zwangerschap. Alles was goed, tot ik op een avond merkte dat ik Moritz niet meer voelde. Moritz was normaal juist 's avonds actief, maar nu bleef het stil in mijn buik. Ik besloot contact op te nemen met de verloskundige. Nog geen uur later stond ik samen met mijn man in de praktijk. Ik voelde aan alles: dit klopt niet. Maar ik had nooit gedacht dat het zó mis kon zijn.”
Begeleiding en ruimte
De verloskundige kon geen hartslag vinden. De echo bevestigde hun grootste angst: Moritz was overleden. “Toen we naar het ziekenhuis reden wist ik: dit moment verandert alles. Hierna is niets meer hetzelfde.” In Ziekenhuis Rivierenland werden Bette en haar man liefdevol ontvangen. De begeleiding was warm, persoonlijk en afgestemd op hun situatie. Er was een aparte kamer waar ze in alle rust konden verblijven. Er werd uitleg gegeven over het proces en samen met de artsen maakten ze afspraken voor de inleiding van de bevalling.
“Het was zó belangrijk dat we even tijd kregen. Niet alleen om de eerste schok te verwerken, maar ook om praktische dingen te regelen en familie in te lichten. Ik hoefde niet meteen te bevallen. Daardoor werden de sterfdag en geboortedag twee aparte momenten. Dat gaf ruimte voor rouw, maar ook voor liefdevolle herinneringen en het vieren van Moritz. Daar ben ik achteraf ontzettend dankbaar voor.”
Liefde en verlies tegelijk
De bevalling vond twee dagen later plaats. Moritz werd op donderdag 9 december om 22.40 uur geboren. “Het klinkt misschien vreemd, maar ik was intens gelukkig toen hij er was. Hij was prachtig. In die uren voelde ik alleen maar liefde. Moritz bleef bij ons op de kamer, in een speciaal opbaarwiegje dat het ziekenhuis sinds kort had. Zo kon ook mijn andere zoon van toen 3 jaar afscheid nemen van zijn broertje. Die momenten met z’n vieren vergeet ik nooit meer.”
Kleine gebaren, grote troost
“Het ziekenhuis bood allerlei mogelijkheden aan om herinneringen te maken. Er werden foto's gemaakt door stichting Make a Memory, een voetafdrukje werd genomen, een haarlokje afgeknipt. Zelfs beschuit met muisjes werd aangeboden. Ik durfde dat niet te vragen, maar ze boden het zelf aan. Dat deed zoveel. Juist die kleine gebaren, met zoveel zorg en aandacht uitgevoerd, maakten het verschil.”
Aandacht voor ieder detail
Verpleegkundige Rianne werkt op de afdeling Verloskunde en begeleidt ouders van wie het kindje is overleden. “In zo’n situatie wil je als zorgverlener alles doen om ouders te ondersteunen,” vertelt ze. “We nemen ruim de tijd, zorgen voor rust en geven uitleg over wat komen gaat. We plannen het moment van de inleiding zorgvuldig, zodat er altijd voldoende tijd en aandacht is.”
Rianne helpt ouders om stil te staan bij de keuzes die er zijn. “We bespreken voor én na de bevalling wat mensen wel of niet willen: foto’s, een afdrukje, het kindje vasthouden, opbaren in water, een haarlokje. En als ouders eerst denken dat ze niets willen, kan dat later veranderen. Dan benoemen we die mogelijkheden opnieuw. We dringen niets op, maar geven ruimte. Het kindje is onderdeel van hun gezin. Hoe het afscheid eruitziet, moet bij hen passen.”
De afdeling heeft sinds kort parelkoffers, gekregen van de Stichting Vrienden van Ziekenhuis Rivierenland. Daarin zitten onder andere informatiematerialen en herinneringsitems. “We willen ouders helpen om herinneringen te maken. Niet alleen tijdens het verblijf, maar ook daarna.” Ook aan praktische dingen wordt gedacht: “Sommige ouders willen liever niet via de hoofdingang naar buiten. Dat snappen we. We bieden dan de mogelijkheid om via een rustige uitgang aan de achterkant te vertrekken.”
Zo’n groot gemis
Na de geboorte van Moritz volgde een moeilijke periode voor Bette en haar gezin. De uitvaart, het kraambed zonder baby, de melkproductie die op gang kwam en vooral: het grote gemis. Moritz kreeg een kistje gemaakt door zijn oom en beschilderd en bekleed door zijn oma’s. De familie kon afscheid nemen voordat hij werd gecremeerd. In de weken daarna was er regelmatig contact met zorgverleners, onder andere met de gynaecoloog. Er werd onderzocht wat de oorzaak was van het overlijden, maar er werd niets gevonden. “Dat was moeilijk, maar ook een soort troost. Niemand had dit kunnen zien aankomen. Niemand had het kunnen voorkomen.”
Moritz hoort bij ons
Inmiddels is Bette moeder van drie kinderen. Dochter Marle werd geboren na een intense en emotionele zwangerschap. Vanaf het tweede trimester werd ze begeleid door het ziekenhuis. Er werd extra gecontroleerd met groeiecho’s en ze kreeg aspirine. “Ik was heel dankbaar, maar ook ontzettend bang. Bij elk onderzoek dacht ik: wat als het weer misgaat? Dat ging het gelukkig niet. Marle heeft 2 prachtige grote broers en zij hebben een lief klein zusje.
Het verdriet om Moritz gaat nooit weg. Hij hoort bij ons. Elk jaar vieren we zijn geboortedag. Gewoon met taart, met opa’s en oma’s. Moritz hoort bij ons gezin. En dat zal altijd zo blijven.”
Meer weten over Baby Loss Awareness Week?
Kijk op www.steunpuntnova.nl(https://www.steunpuntnova.nl).
