Na 25 jaar met hart en ziel gewerkt te hebben in Ziekenhuis Rivierenland, neemt cardioloog Jorina Langerveld afscheid. “Het voelt heel gek om afscheid te nemen, maar ik kijk er ook naar uit,” vertelt ze. Maar stilzitten? Dát zit er niet in.
Een vak dat altijd in beweging is
De afgelopen decennia heeft Jorina de cardiologie sterk zien veranderen. “Toen ik hier begon, behandelden we een hartinfarct nog met trombolyse, een sterke bloedverdunner om het stolsel in de kransslagader op te lossen. Nu worden patiënten direct naar gespecialiseerde centra, zoals het St. Antonius Ziekenhuis, gestuurd voor een dotterbehandeling. Dat bespaart enorm veel tijd en voorkomt ernstige complicaties, zoals hartritmestoornissen en hartfalen. Een geweldige vooruitgang.”
Een andere grote verandering zag ze in de zorg voor hartfalenpatiënten. “Toen ik hier kwam, was er nog geen hartfalenpolikliniek. Samen met verpleegkundige Mireille Vermeulen heb ik die opgezet. Inmiddels zijn de behandelmogelijkheden sterk verbeterd, met nieuwe medicijnen en pacemakers. Dat heeft de prognose van hartfalenpatiënten enorm verbeterd.”
Daarnaast zag Jorina de ziekenhuiswereld veranderen. “Toen ik begon, waren er nauwelijks vrouwelijke dokters. Gelukkig is dat nu heel anders! Dat is mooi om te zien”.
Van baby’s tot palliatieve zorg
Naast haar werk als cardioloog had Jorina een belangrijke rol in de antistollingscommissie van het ziekenhuis. “Bloedverdunners zijn een veelvoorkomende bron van complicaties, vooral bij operaties. Ik vond het ontzettend waardevol om hierover protocollen op te stellen en scholingen te geven. Door goede afspraken te maken, kunnen we de zorg optimaliseren.”
De variatie in het vak zal ze missen. “Ik heb altijd genoten van het brede spectrum: van echo’s bij baby’s tot het begeleiden van patiënten in de laatste fase van hun leven. Hartkatheterisaties vond ik heerlijk praktisch, maar ook mijn kinderspreekuur gaf me veel plezier. Soms ben je een uur intensief met een patiënt bezig en schakel je met het St. Antonius Ziekenhuis om iemand zo snel mogelijk de juiste zorg te geven. Met elkaar geef je dan vol gas. Dat teamwork en die dynamiek maken het vak zo bijzonder.”
Een stap extra zetten
Wat zullen mensen van haar onthouden? “Ach, zo belangrijk was ik niet,” lacht ze bescheiden. Maar toch zijn er momenten die haar raken. “Laatst zag ik een patiënt die begon te huilen toen hij mij zag. Hij was zo blij mij weer te zien, want jaren geleden was ik betrokken bij het overlijden van zijn vrouw en dat had veel voor hem betekend. Dat je onbewust zo’n rol kunt spelen in iemands leven, is heel bijzonder. En het is een cadeautje dat iemand je daar dan zo dankbaar voor is. Dat menselijke contact vond ik altijd het allerbelangrijkste. Ik doe graag een stap extra om mensen te ondersteunen.”
Pensioen? Nou ja, soort van…
Hoewel ze afscheid neemt van Ziekenhuis Rivierenland, betekent dat niet dat Jorina haar stethoscoop aan de wilgen hangt. “Ik heb nu meer tijd om te sporten en muziek te maken – ik speel dwarsfluit, accordeon en een beetje piano. Maar ik ga ook nog als cardioloog aan de slag in Suriname. Op een congres raakte ik in gesprek met een collega die met een groep cardiologen de zorg draaiende houdt in een ziekenhuis in Nickerie, een arm gebied zonder vaste cardioloog. Ik vond het zo’n mooi initiatief dat ik me heb aangesloten. In november ga ik er zes weken naartoe. Dan ben ik daar in mijn eentje de cardioloog. Terug naar de basis: trombolyse in plaats van dotteren. En pacemakers zijn er alleen voor wie het zich kan veroorloven om naar Paramaribo te reizen. Een flinke verandering en een stapje terug in de tijd, maar ik kijk er enorm naar uit.”
Blijf een team
Tot slot heeft ze nog een boodschap voor haar collega’s. “De kracht van dit ziekenhuis is de samenwerking. Korte lijnen, elkaar kennen en samen de zorg zo goed mogelijk maken. Blijf een team. Niet ‘zij’, maar ‘wij’. De zorg wordt er de komende jaren niet makkelijker op, maar samen kun je veel aan.”
Met die woorden neemt Jorina Langerveld afscheid van haar werk in Tiel. Maar haar passie voor cardiologie? Die blijft – of dat nu in Nederland is of in een ziekenhuis duizenden kilometers verderop.