Marije, oncologie-, long- en regieverpleegkundige
“Als verpleegkundige wil je dat een patiënt begrijpt wat er gebeurt en wat dat voor diegene betekent,” vertelt Marije. “Denk bijvoorbeeld aan een chemokuur. Het is dan ontzettend belangrijk dat iemand weet welke medicatie waarvoor is, wanneer die moet worden ingenomen en bij welke klachten je aan de bel moet
trekken. Dat lukt alleen als je in duidelijke taal uitlegt wat er nodig is.'
Belangrijk in de zorgverlening
Begrijpelijke communicatie is een terugkerend thema in haar werk. “Tijdens mijn opleidingen heb ik het onderwerp al aangehaald. Het is een soort van rode draad in mijn rol als verpleegkundige. Als je in gesprek bent met een Taalambassadeur, een ervaringsdeskundige die weet hoe het is om moeite te hebben met lezen en schrijven, word je je nog meer bewust van de gevolgen van laaggeletterdheid.”
Niet zichtbaar
Laaggeletterdheid is volgens Marije vaak onzichtbaar. “Je ziet het niet aan iemands gezicht. En veel mensen schamen zich ervoor. In het eerste gesprek met een patiënt stellen we daarom altijd een aantal vragen om signalen te kunnen opvangen. En als ik vermoed dat iemand moeite heeft met taal, dan pas ik mijn woorden aan. Ik vermijd medische termen en laat de patiënt navertellen wat diegene heeft begrepen. Dat helpt, maar vraagt oefening. Je moet het blijven trainen.”
Zorg speelt sleutelrol
Ze is blij dat er steeds meer aandacht komt voor begrijpelijke taal in de zorg. “Maar we zijn er nog niet. Zorgverleners spelen daarin een sleutelrol. Het begint met bewustwording: weten dat laaggeletterdheid veel voorkomt en dat de gevolgen groot kunnen zijn. Pas dan kun je echt iets veranderen.”
Maak het bespreekbaar
Aan patiënten die moeite hebben met lezen of schrijven wil ze zeggen: “Laat je niet tegenhouden door schaamte. Je bent niet alleen. En er is hulp.”over ons, maar praat met ons.”